Nurt epikurejski – chwalenie szczęścia, zadowolenie ze skromnego dobytku.
Nurt stoicki – mężne znoszenie nieszczęść, „stojąc upadać”, pogodzenie z faktem, że los jest nieprzenikniony.
Epikureizm został założony przez greckiego filozofa Epikura z Samos (341–270 p.n.e.). Epikurejczycy skupiali się na osiąganiu indywidualnego szczęścia poprzez unikanie cierpienia i przyjemność. W ich przekonaniu najwyższą wartością jest osiągnięcie stanu zwanego „ataraksją” (bez wzburzeń) poprzez osiągnięcie równowagi między ciałem i umysłem. W epikurejskiej filozofii ważne jest unikanie nadmiernych pragnień, umiar w przyjemnościach oraz cieszenie się prostymi, przyjemnymi chwilami życia.
Stoicy uważali, że kluczem do szczęścia jest akceptacja i harmonizacja z naturalnym porządkiem wszechświata. Wierzyli w to, że człowiek powinien dążyć do doskonałości moralnej poprzez rozwijanie cnót, takich jak mądrość, odwaga, sprawiedliwość i umiar. Stoicy podkreślali również konieczność akceptacji rzeczy niezależnych od naszej woli i radzenia sobie z nimi w sposób spokojny i zrównoważony.