Struktura wypowiedzi przypomina mowę, która ma przekonać odbiorcę do określonych poglądów i zachowań. Mowa składa się ze wstępu, którym możemy nazwać pierwsze części wersów. Rozwinięcie, które zawiera szereg przykładów potwierdzających tezę o zepsuciu społeczeństwa. I zakończenie, które stanowi podsumowanie dotychczasowych rozważań wraz z puentą, w której został wykorzystany motyw ojczyzny – okrętu.
„Wzmagają się wały, Grozi burza, grzmi niebo; okręt nie zatonie,
Majtki, zgodnie z żeglarzem, gdy stanął w obronie;
A choć bezpieczniej okręt opuścić i płynąć;
Podściwiej być w okręcie, ocalić lub zginąć”.
Poeta wykorzystuje również charakterystyczne środki stylistyczne:
· Pytania retoryczne, które wzmagają emocjonalność wypowiedzi, zmuszają odbiorcę do zastanowienia się i wskazują na istotne elementy rozważań. Są połączone z apostrofami. (Gdzie żeś cnoto? Gdzie żeś, prawda?
· Bezpośrednie zwroty do adresatów dzięki temu nadawca identyfikuje się z odbiorcami swojej wypowiedzi. (Ten nas nierząd, o bracia pokonał i zgubił.)
· Metafory, które uplastyczniają wypowiedź i pozwalają odbiorcy na lepsze zobrazowanie sobie w umyśle przekazywanych treści. (Dzień jeden, nieszczęśliwy zniszczył wieków dzieło.), czy kończąca utwór rozbudowana metafora w formie toposu ojczyzny jako okrętu.
· Wykrzyknienia, które mają wstrząsnąć odbiorcą i pokazać emocjonalny stosunek podmiotu mówiącego do przekazywanych treści co stanowi charakterystyczną cechę mowy mającej przekonać odbiorcę do prezentowanych w niej treści. (Padnie słaby i leże – wzmoże się wspaniały. / Rozpacz – podział nikczemnych),
Mowa ma charakter wypowiedzi, która ma przekonać odbiorców d danej racji. Może mieć charakter moralizatorski.