Sentymentalizm w literaturze charakteryzował się przede wszystkim wykorzystaniem skonwencjonalizowanych motywów i typów bohaterów. Byli nimi zazwyczaj zakochani w sobie pasterz i pastereczka, a więc osoby, które spędzają czas na łonie natury. Ich miłość była gwałtowana i pełna skrajnych emocji, jednocześnie naturalna i dająca szczęście, co w kategoriach gatunku jest określane jako „czułe serce”.
Bohaterowie spotkali się ze sobą potajemnie, nocą, koniecznie pod jaworem. Ich słynnymi atrybutami był różany wianek, koszyk malin i pasterska laska. Te atrybuty są przedstawione w utworze „Laura i Filon”.
Świat przedstawiony. Jest bliski starożytnej Arkadii, a bohaterowie, mimo że są prostymi przedstawicielami z ludu, posługują się językiem wyszukanym, patetycznym, zbliżonym do języka literackiego.
Sentymentalizm cechował się nawiązaniem do polskiego folkloru i rodzimej kultury. Dlatego autor wplótł do sielanki fakt, że Laura ucieka przed od Filona w momencie, kiedy kur pieje po raz drugi, bojąc się gniewu matki. Sielanki miały budowę dosyć regularną, rytmiczną, charakterystyczną dla twórczości ludowej.
Twórcami sentymentalizmu byli Jan Jakub Rousseau i Wolfgang Goethe.