Oda (wg Słownika terminów Literackich) – jeden z najstarszych, wywodzący się z greckiej liryki chóralnej, gatunek poetycki; utwór wierszowany o charakterze podniosłym, pochwalno–dziękczynnym, opiewający abstrakcyjną ideę, Boga, ważne wydarzenie lub bohatera.
Oda to z założenia utwór pełen powagi i patosu ma podniosły charakter. Tymczasem Recytator z utworu Gałczyńskiego, który próbuje wyrecytować „Odę do młodości”, zamienia się w sopel lodu. Utwór Gałczyńskiego parodiuje konwencję teatralną i patos sceny – zadęcie i powagę przy recytowaniu ody, wyśmiewa codzienność teatralną – oszczędności i brak finansów – czego konsekwencją jest nieogrzewana scena i zamarzający na niej Recytator. Wywołuje to uśmiech i rozbawienie u czytelnika.
Oda to z założenia utwór pełen powagi i patosu ma podniosły charakter. Tymczasem Recytator z utworu Gałczyńskiego, który próbuje wyrecytować „Odę do młodości”, zamienia się w sopel lodu. Utwór Gałczyńskiego parodiuje konwencję teatralną i patos sceny – zadęcie i powagę przy recytowaniu ody, wyśmiewa codzienność teatralną – oszczędności i brak finansów – czego konsekwencją jest nieogrzewana scena i zamarzający na niej Recytator.