Zagłoba jako sarmata:
– gawędziarz i orator;
– ma skłonność do trunków i przypisywania sobie zasług innych;
– jest tchórzliwy i leniwy, unika bezpośrednich starć;
– samochwała, lubi znajdować się w centrum uwagi i przedstawiać się w dobrym świetle;
– jest sprytny, potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji;
– jest zapalczywy i kłótliwy, nie znosi sprzeciwu, przekonuje do swoich racji;
– ma skłonność do megalomanii i konfabulowania;
– lubi życie w wygodach i przyjemnościach, dużo zjeść i wypić.
Sarmatyzm to ruch społeczno–obyczajowy. Początkowo był pozytywny, lecz czas wpłynął na niego negatywnie. Sarmaci nie wywiązywali się z obowiązków wobec ojczyzny, przedkładając nad nie własne interesy i przywileje, blokowali reformy. W dużym stopniu przyczyniło się to do upadku I Rzeczypospolitej.
Zagłoba jest dwuznaczną postacią. Wzbudza sympatię, jest bez wątpienia patriotą i kocha swój kraj, jednak nie jest pozbawiony wad. To właśnie w jego wadach przejawia się jego obraz sarmaty: jest tchórzliwy, lubi się przechwalać, zawsze ma rację, przypisuje sobie zasługi innych, nagina prawdę na własne potrzeby, jest kłótliwy i zapalczywy, ma skłonność do alkoholu.