Na ziemiach polskich stany społeczne wyodrębniły się w okresie średniowiecza, a ich powstanie związane było z rozwojem feudalizmu. Rycerstwo zostało stworzone z grupy wojowników wchodzących w skład drużyny książęcej, którzy wraz z władcą prowadzili wojny i podbijali nowe ziemie i w ten sposób bogacili się. W zamian za swoje usługi otrzymywali nadania ziemskie od panów feudalnych.
Duchowni przybyli z krajów Zachodu, gdy Mieszko I przyjął chrześcijaństwo, dzięki swemu wykształceniu pełnili ważne funkcje administracyjne. Mieszczaństwo powstało z ludności zamieszkującej grody i podgrodzia, która parała się handlem i rzemiosłem. Z grodów, które sprawnie się rozwijały, powstawały miasta. Chłopi byli poddanymi feudalnymi, którzy pracowali na ziemiach dzierżawionych od panów ziemskich lub duchowieństwa. Ich status społeczny był najniższym, byli oni zobowiązani do wykonywania pracy na rzecz swoich panów feudalnych – pańszczyzny.
