W 1807 roku Napoleon postanowił utworzyć Księstwo Warszawskie z ziem zagarniętych przez Prusaków w II i III rozbiorze. Stworzył je, ponieważ chciał utrzymać poparcie Polaków, nie drażniąc jednocześnie cara. Dodatkową zaletą był fakt rozzłoszczenia władcy Prus, którego Bonaparte nie znosił.
Wkrótce cesarz zaczął prowadzić wojnę z Austriakami. Rozgromił ich wojska w bitwie pod Wagram w 1809 roku. W konsekwencji Księstwo Warszawskie zostało powiększone o tereny z Krakowem, Sandomierzem, Lublinem, Radomiem i Zamościem.
Napoleon wykorzystał siły polskie oraz Księstwo Warszawskie, które stało się jego bazą wypadową w wyprawie przeciwko Rosji. Armia Bonapartego była zasilana setką tysięcy polskich żołnierzy gotowych oddać życie za to, by cesarz Francuzów po wygranej wojnie z Rosją przywrócił im dawną Rzeczpospolitą. Wyprawa rozpoczęła się w 1812 roku. Wojska rosyjskie z premedytacją cofały się w głąb kraju, pozostawiając żołnierzy Napoleona na łasce surowego klimatu, głodu oraz chorób. Jednocześnie same zwiększały swoją liczebność. Bonaparte odniósł wprawdzie zwycięstwo pod Borodino, jednak gdy dotarł do Moskwy, Rosjanie zniszczyli miasto, by przeciwnik nie mógł w nim zbyt długo przetrwać. Wkrótce cesarz zarządził odwrót. Wojska Napoleona zostały ostatecznie pokonane przez zimę i kilkudziesięciostopniowe mrozy. Polacy przyzwyczajeni do niskich temperatur próbowali jeszcze ratować Wielką Armię, jednak ostatecznie poniosła ona miażdżącą klęskę. Był to koniec wielkiej potęgi Francuzów.
