Sobór Watykański II określany przez niektórych historyków jako rewolucja w dziejach katolicyzmu ma swoje podłoże w licznych reformach, które miały na celu stworzenia z Kościoła instytucji dla ludzi. Uznano wolność religijną, pozwolono odprawiać msze w językach narodowych i podjęto dialog z innymi wyznaniami chrześcijańskimi i niechrześcijańskimi, co było przełomem po wiekach wrogości wobec innych religii, przez co można określać to zjawisko jako rewolucje, nie krwawą lecz pokojową.
Cechą charakterystyczną soboru był ekumenizm, czyli podejmowanie dialogu w duchu szacunku i współpracy z różnymi instytucjami chrześcijańskimi.