W myśl założeń Hitlera okupacja Europy Zachodniej i Północnej miała mieć charakter tymczasowy i prewencyjny. Nie było tam masowych łapanek, egzekucji, grabieży. Na przykład okupowana Francja była traktowana łagodnie – w Paryżu działały kawiarnie, kina, kabarety. Polityka okupacyjna Niemiec ograniczyła się do likwidacji parlamentów, zniesienia wolności prasy i radia. Prześladowania objęły głównie ludność żydowską. Terror stosowano wobec komunistów i działaczy opozycyjnych (podziemie). Powstawały kolaboracyjne rządy np.: w Norwegii (Vidkun Quisling), we Francji (państwo Vichy Philippe Pétain), które zajmowały się administrowaniem zajętych terenów.
Niemcy na tych terenach stosowały tzw. rabunkową politykę gospodarczą. Przejmowano zapasy surowców, produkcja rolna i przemysłowa nastawiona była na potrzeby armii niemieckiej.
Zupełnie inaczej przedstawiała się okupacja niemiecka w Europie Wschodniej. Jej głównym celem stało się wyniszczenie ludności, masowe egzekucje, terror. Powstały specjalne grupy operacyjne Einsatzgruppen, które mordowały osoby uznane za niepożądane np.: elity intelektualne (profesorowie, nauczyciele, urzędnicy), Żydów, komunistów.
Ludność na terenach okupowanych na wschodzie pozbawiano wszelkich praw, majątków, stosowano karę śmierci za najdrobniejsze przewinienia (handel bez pozwolenia). Elementem codzienności stały się łapanki, publiczne egzekucje jako element odpowiedzialności zbiorowej, praca przymusowa w zakładach i gospodarstwach III Rzeszy, osadzanie w obozach koncentracyjnych.
Najokrutniejszy los jednak Niemcy przewidzieli dla europejskich Żydów. Według ideologii nazistowskiej mieli oni ulec całkowitej zagładzie.
Od początku okupacji niemieckiej rozpoczęto prześladowania ludności żydowskiej. Nakazano im noszenie opasek z gwiazdą Dawida. W 1940 roku przystąpiono do umieszczenia ludności żydowskiej w gettach.
W 1941 roku Niemcy podjęły decyzję o ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej, co w praktyce oznaczało zagładę wszystkich europejskich Żydów.
Wymownym przykładem jest tutaj postać Janusza Korczaka, który w trakcie wojny prowadził w warszawskim getcie dom dziecka. Pomimo możliwości wydostania się poza mury getta do końca pozostał ze swoimi podopiecznym. W sierpniu 1942 roku trafił do obozu w Treblince.
W „Mein Kampf” Hitler zawarł tezę o wyższości rasy aryjskiej nad innymi narodowościami. Jego poglądy znalazły odzwierciedlenie w polityce okupacyjnej III Rzeszy. Według założeń Hitlera kraje Europy Zachodniej miały pozostać częścią powojennego świata, dlatego ich obywateli nie poddano represjom. Inaczej wyglądała sytuacja w Europie Środkowo-Wschodniej. Zamieszkujący ją Żydzi, Cyganie, Słowianie w propagandzie niemieckiej byli przedstawiani jako podludzie. Do grupy tej zaliczano również wszystkich niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie Niemców, świadków Jehowy.
Politykę ekspansji w kierunku wschodnim strona niemiecka wyjaśniała chęcią zdobycia „przestrzeni życiowej”. Przygotowano szczegółowy plan osiedleńczy i germanizacyjny tych terenów, tzw. Generalny Plan Wschodni, który zakładał wysiedlenie za Ural lub wymordowanie ludności słowiańskiej z Polski, Ukrainy, Rosji i Białorusi. Plan przewidywał pozostawienie kilku milionów Słowian, którzy mieli być wykorzystani do pracy niewolniczej.
Zagładzie w całości miała ulec ludność żydowska i romska.
Czas II wojny światowej to okres, w którym Niemcy realizowali swoją zbrodniczą politykę. Na terenach okupowanych przystąpiono do likwidacji elit intelektualnych. Ludność cywilna została dotknięta mordami, masowymi wywózkami do przymusowej pracy w Niemczech lub do obozów koncentracyjnych.