Wśród mieszkańców okupowanej Europy postawy wobec zagłady narodu żydowskiego były zróżnicowane. W niektórych krajach współpracowano z nazistami (kolaboracja). Władze mordowały Żydów i pomagały w ich deportacji do obozów zagłady.
Postawy wobec zagłady narodu żydowskiego w Europie:
· udzielanie pomocy Żydom (Irena Sendlerowa pomogła wydostać z warszawskiego getta ok. 2,5 tys. żydowskich dzieci; Jan i Antonina Żabińscy, którzy ukrywali uciekinierów z getta na terenie warszawskiego ZOO; rodzina Ulmów z Markowej na Podkarpaciu, która została rozstrzelana za ukrywanie Żydów; Oskar Schindler niemiecki przedsiębiorca, który ocalił do zagłady ok. 1000 żydowskich robotników przymusowych),
· wydawanie Żydów (zdarzały się przypadki tzw. szmalcownictwa, czyli wymuszanie okupów na ukrywających się Żydach),
· obojętność (obojętna postawa wynikająca z własnych tragedii i przeżyć wojennych).
Na Zachodzie informacje o zagładzie narodu żydowskiego spotkały się z niedowierzaniem. Jednym z pierwszych, który przekazał informacje o losie ludności żydowskiej, był emisariusz Polskiego Państwa Podziemnego, Jan Karski. Rządy państw alianckich ograniczyły się do złożenia protestów dyplomatycznych, przekazania środków, które miały poprawić ich położenie.