Po klęsce Francji w 1940 roku wojnę prowadziła jedynie Wielka Brytania, która zabiegała o pomoc ze strony Stanów Zjednoczonych, które po zakończeniu I wojny światowej powróciły do polityki izolacjonizmu. W marcu 1941 roku amerykański Kongres przyjął ustawę Lend-Lease Act. Na mocy ustawy, ówczesny prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin Delano Roosevelt, mógł przekazać sprzęt wojskowy państwom, których działania uznał za korzystne dla Stanów Zjednoczonych.
Ustawa Lend-Lease Act w znaczący sposób zwiększyła możliwości prezydenta w kwestii udzielania pomocy Brytyjczykom. Miała ogromny wpływ na losy II wojny światowej. Dostawy w ramach zatwierdzonej ustawy przez Kongres zawierały m.in.: czołgi, działa, amunicję, samoloty, pojazdy, żywność.
W 1823 roku powstała doktryna Jamesa Monroe zwana doktryną izolacjonizmu. W myśl założeń doktryny Stany Zjednoczone zobowiązały się do nieingerowania w wewnętrzne sprawy państw europejskich.
Dwukrotnie Stany zjednoczone wyszły z doktryny izolacjonizmu, uważając, że zostały naruszone jej interesy:
· przystępując do I wojny światowej 17 kwietnia 1917 r. (po przechwyceniu Telegramu Zimmermanna),
· przystępując do II wojny światowej (po ataku Japończyków na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 r.).
Rezolucja Vandenberga podjęta przez Senat Stanów Zjednoczonych w 1948 roku zrywała z doktryną izolacjonizmu i zezwalała USA w czasie pokoju do sojuszy poza kontynentem europejskim i angażowania sił zbrojnych w Europie.