Postanowienia Karty Atlantyckiej w żaden sposób nie odnosiły się do postanowień, które zapadły na Konferencji w Teheranie i w Jałcie.
Zgodnie z postanowieniami Karty Atlantyckiej o zmianach terytorialnych mieli decydować wyłącznie obywatele państw, jak również o wyborze formy rządów w swoich krajach.
Decyzje w sprawie powojennych losów państwa polskiego zostały podjęte bez udziału polskiego rządu, poinformowania polskiej opinii publicznej. Utrzymywane były wręcz w tajemnicy.
Zgodnie z ustaleniami konferencji w Teheranie Europa została podzielona na dwie strefy wpływów.
Państwa wyzwalane przez Armię Czerwoną miały po zakończeniu wojny znaleźć się w sowieckiej strefie wpływów.
14 sierpnia 1941 roku Franklin Delano Roosevelt i Winston Churchill podpisali na pokładzie pancernika Prince of Wales deklarację zwaną Kartą Atlantycką. Ogłoszono w niej, że w przyszłości o zmianach terytorialnych będą decydować wyłącznie obywatele państw. Ustalano również, że poszczególne narody będą miały prawo do swobodnego wyboru formy rządów w swoich krajach. W czasie trwania II wojny światowej podpisało Kartę 46 państw, w tym Polska i ZSRS.
Pierwsze spotkanie Wielkiej Trójki odbyło się w Teheranie w dniach 28 listopada – 1 grudnia 1943 rok.
Winston Churchill, Franklin Delano Roosevelt, Józef Stalin zadecydowali o przesunięciu wschodniej granicy Polski na linie Curzona. Europę podzielono na strefy wpływów – Polska miała się znaleźć w strefie sowieckiej. Jednak ustalenia te utajniono.
Do drugiego spotkania Wielkiej Trójki doszło w Jałcie w dniach 4–11 lutego 1945 roku. Na tej konferencji zadecydowano o przesunięciu granic państwa polskiego. W zamian za Kresy Wschodnie, które miały zostać włączone do ZSRS, Polska miała otrzymać rekompensatę postaci ziem północno-zachodnich. Zadecydowano również o utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, w którym oprócz komunistów mieli zasiadać przedstawiciele innych opcji politycznych.