W utworze „Cisza morska” można zaobserwować zmianę nastroju, która ewoluuje od pozornego spokoju do niepokoju i poczucia zagrożenia.
Na początku utworu, w pierwszych strofach, panuje pozorny spokój i harmonia. Woda jest rozjaśniona, morze wydaje się spokojne i bezpieczne. Jednakże, wraz z postępującą narracją, pojawiają się elementy, które budzą niepokój i przeczucie czegoś niebezpiecznego. Opisane są żagle, które drzemią po zakończonej wojnie, co sugeruje, że niebezpieczeństwo może powrócić w dowolnym momencie. Następnie poeta wspomina o polipie, który śpi na dnie i „na ciszę długimi wywija ramiony”, co wzbudza niepokojące i tajemnicze wrażenie.
Zmiana nastroju wiersza od spokoju do niepokoju i zagrożenia tworzy atmosferę napięcia i niepewności. Wprowadza elementy ukrytego niebezpieczeństwa, które może zagrażać podmiotowi lirycznemu i jego wewnętrznemu światu.
Sonet „Cisza morska” jest częścią cyklu Sonetów krymskich autorstwa Adama Mickiewicza. Sytuacja liryczna w „Ciszy morskiej” jest opisem spokojnego i harmonijnego obcowania podmiotu lirycznego z przyrodą, w szczególności z morzem. Jest to moment kontemplacji, ciszy wewnętrznej i zbliżenia do natury, który odzwierciedla ogólną atmosferę i tematykę cyklu Sonetów krymskich.