W wierszu „Stepy akermańskie” Adama Mickiewicza można zauważyć nagromadzenie wyrazów zawierających dźwięki takie jak: ś, ć, s, sz. Efekt, jaki uzyskuje poeta dzięki temu dźwiękonaśladownictwu, to oddanie dźwięków natury i otoczenia.
Dźwiękonaśladownictwo w postaci powtarzających się głosek „ś”, „ć”, „s” i „sz” tworzy melodię i rytm w wierszu, przypominając szum wiatru, szelest roślin czy odgłosy natury.
Efekt ten pomaga wzmocnić atmosferę i nastrojowość wiersza, nadając mu muzyczną jakość oraz oddając naturalne dźwięki, które towarzyszą podróży podmiotu lirycznego przez stepy.
Dźwiękonaśladownictwo dodaje wrażenia autentyczności i wizualizuje pejzaż w sposób bardziej żywy i zmysłowy.