W drugiej strofie okręt został upodobniony do ptaka w locie. Wersy „I mój duch masztu lotem buja śród odmętu” i „Zdaje się, że pierś moja do pędu go nagli: Lekko mi! rzeźwo! lubo! wiem co to być ptakiem” przedstawiają okręt w sposób, który przypomina lot ptaka.
Obraz ten tworzy skojarzenia z wolnością, lekkością, swobodą i elegancją. Porównanie okrętu do ptaka sugeruje, że okręt, podobnie jak ptak, jest w stanie przemierzać przestworza z gracją i swobodą. Ta metafora podkreśla elastyczność i możliwość uniesienia się nad trudnościami oraz odczucie wzniosłości i ekscytacji związanej z żeglugą.
Obraz ptaka jako metaforycznego odniesienia do okrętu wzbogaca opis, nadając mu dodatkową warstwę symboliczną i wywołując w czytelniku uczucie wolności, odwagi i radości z eksploracji.
Sonet „Żegluga” Adama Mickiewicza jest przykładem barwnego opisu burzliwych i niebezpiecznych warunków morskich oraz emocji towarzyszących podróżom po morzu.