Stan psychiczny podmiotu lirycznego w wierszu „Żegluga” można opisać jako mieszankę różnych uczuć i doznań. Niektórymi z tych uczuć są:
· Radość i zachwyt naturą – Podmiot liryczny odczuwa radość i zachwyt związany z podróżą po morzu. Widok fal, nieba, obłoków i rozległego horyzontu wzbudza w nim radość i podziw dla piękna przyrody.
· Poczucie szczęścia i wolności – Podmiot liryczny doświadcza poczucia szczęścia i wolności podczas żeglugi. Bycie na morzu daje mu możliwość oderwania się od codziennych trosk i ograniczeń, co prowadzi do poczucia swobody i wyzwolenia.
· Poczucie wszechmocy – Podmiot liryczny, poruszając się na maszcie i wznosząc się w powietrzu, doświadcza poczucia wszechmocy. Może poczuć się jak ptak, który ma możliwość lotu i przekraczania granic ludzkiego doświadczenia.
Ptak może symbolizować odejście od przyziemnych trosk i dręczących wspomnień, a także poczucie wszechmocy i możliwość zdobycia nowego doświadczenia. Przeobrażenie się w ptaka może oznaczać uwolnienie się od ograniczeń i podniesienie się ponad ziemskie trudności.
Sonet „Żegluga” Adama Mickiewicza jest przykładem barwnego opisu burzliwych i niebezpiecznych warunków morskich oraz emocji towarzyszących podróżom po morzu.