Zarówno alkohole, jak i kwasy karboksylowe są związkami, które wykazują zdolność do tworzenia wiązań wodorowych. Obecność tych wiązań powoduje asocjację cząsteczek, czyli ich łączenie się w większe agregaty. W związku z tym, znacznie trudniej jest zmienić stan skupienia takich substancji, należy dostarczyć wówczas znacznie więcej energii cieplnej, przez co charakteryzują się one anomalnie wysokimi temperaturami topnienia czy wrzenia w porównaniu do związków, które tych wiązań nie tworzą. Estry są substancjami bardziej lotnymi- łatwiej mogą zmienić stan skupienia z ciekłego w gazowy- ponieważ nie wykazują zdolności do tworzenia wiązań wodorowych.
Wiązania wodorowe tworzą się pomiędzy atomem wodoru, a innymi silnie elektroujemnymi pierwiastkami- F (fluorem), O (tlenem) bądź N (azotem). Mogą one się tworzyć między cząsteczkami substancji (międzycząsteczkowe wiązania wodorowe), bądź też w obrębie jednej cząsteczki (wewnątrzcząsteczkowe wiązania wodorowe).