Od stosunek państwa rzymskiego do chrześcijan możemy zacząć określać od drugiej połowy I w. n.e., kiedy to za rządów Nerona rozpoczęły się pierwsze prześladowania wyznawców tej religii. W kolejnych wiekach powracały one z różnym natężeniem, by apogeum przeżywać w III w.
Następnie, wobec faktu, że prześladowania nie przynosiły efektów, Cesarz Konstantyn i Licyniusz wydali edykt mediolański, który wprowadzał w państwie swobodę wyznania. Ostatecznie w 392 r. chrześcijaństwo stało się religią państwową.
