Locke rozumiał wolność jako naturalne prawo jednostki, które wynika z jej statusu jako istoty rozumnej i posiadającej własność. Według Locke'a jednostki rodzą się wolne i mają prawa naturalne, takie jak prawo do życia, wolności i posiadania własności. Wolność jest dla niego nieodłączną cechą jednostki i nie powinna być naruszana przez władzę państwową.
Jednak Locke zdawał sobie sprawę, że pełna wolność jednostki może prowadzić do konfliktów i chaosu społecznego. Dlatego uznawał potrzebę zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego, w którym państwo odgrywa rolę ochrony praw i wolności jednostki. Locke wierzył, że społeczeństwo powinno działać na zasadzie umowy społecznej, w której jednostki dobrowolnie przenoszą część swojej władzy na rząd, aby ten zapewnił im ochronę praw.
John Locke rozumiał wolność jako naturalne prawo jednostki, które wynika z jej statusu jako istoty rozumnej i posiadającej własność.
Według niego jednostki rodzą się wolne i mają prawa naturalne, takie jak prawo do życia, wolności i posiadania własności. Wolność jest dla niego nieodłączną cechą jednostki i nie powinna być naruszana przez władzę państwową. W takim zorganizowanym społeczeństwie obywatelskim, według filozofa, państwo ma ograniczone uprawnienia i powinno działać w imieniu dobra publicznego. Jego rolą jest zapewnienie bezpieczeństwa, ochrony praw własności i zapewnienie sprawiedliwości.
Locke podkreślał, że władza państwowa powinna być oparta na zgodzie rządzonych i powinna być ograniczona przez konstytucję i prawa jednostki. Wolność, według Locke'a, nie oznacza bezwzględnego braku żadnej kontroli czy regulacji, ale raczej polega na poszanowaniu praw jednostki i zapewnieniu równowagi między wolnością a odpowiedzialnością społeczną. Uważał, że istnieje harmonijna zależność między wolnością a rządami prawa, a stabilność społeczeństwa można osiągnąć poprzez poszanowanie praw i równość w społeczeństwie obywatelskim.