Racjonalizm i umiarkowany optymizm: Literatura tego okresu odzwierciedlała postępy w nauce i filozofii oświecenia. Autorzy skupiali się na racjonalnym rozumowaniu, badaniu rzeczywistości i propagowaniu wartości takich jak rozum, nauka, postęp i oświecenie. Wiele utworów miało charakter edukacyjny, moralny lub filozoficzny.Proza powieściowa: Powieść rozwinęła się jako popularny gatunek literacki w XVIII wieku. Często przedstawiano w niej realistyczne obrazy społeczeństwa i codziennego życia. Znane powieści tego okresu to m.in. Pamiętniki pana de Beaumarchais Pierre'a-Augustina Carona de Beaumarchais, Pamiętniki Vidocqa François-Eugène'a Vidocqa czy Tom Jones Henry'ego Fieldinga.Satyra społeczna: Autorzy często wykorzystywali satyrę społeczną jako narzędzie krytyki istniejących instytucji, obyczajów czy nierówności społecznych. Przykładem takiej satyrycznej twórczości są Podróże Guliwera Jonathana Swifta, która w ironiczny sposób ukazywała wady i absurdalne zachowania społeczeństwa.Dzienniki, eseje i traktaty: Literatura non-fiction, takie jak dzienniki, eseje i traktaty, była popularna w tym okresie. Autorzy zajmowali się różnorodnymi tematami, w tym filozofią, polityką, etyką czy edukacją. Ważnymi dziełami tego okresu są Rozprawa o nierówności wśród ludzi Jean-Jacques'a Rousseau czy Rozważania o rewolucji we Francji Edmunda Burke'a.Poezja sentymentalna: W literaturze XVIII wieku rozwijał się również gatunek poezji sentymentalnej, który skupiał się na emocjach, uczuciowości i intymności. Wiersze często poruszały tematy miłości, natury, melancholii i tęsknoty. Przykładami są utwory takie jak Elegie Thomasa Graya czy Listy pisane w Szwajcarii Jamesa Thomsona.
Literatura XVIII wieku odzwierciedlała duch epoki oświecenia, kładąc nacisk na racjonalizm, postęp naukowy i społeczny, a także krytykę nierówności i absurdów społecznych. Była ważnym narzędziem w propagowaniu oświeceniowych idei i wartości, wpływając zarówno na myślicieli, jak i na szerokie grono czytelników.
Literatura XVIII wieku odzwierciedlała dążenie do rozumu, nauki, postępu społecznego i krytyki irracjonalnych wierzeń. Była ważnym narzędziem w szerzeniu idei oświeceniowych i wpływała na rozwój myśli i kultury w Europie. Jednym z ważniejszych nurtów była: klasyka weimarska. Termin odnoszący się do rozwoju literatury i kultury w niemieckim księstwie Weimar w okresie od końca XVIII wieku do pierwszej połowy XIX wieku. Był to czas, kiedy Weimar stał się ważnym ośrodkiem intelektualnym i artystycznym, przyciągającym wielu znanych pisarzy, poetów, filozofów i artystów. Klasyka weimarska była związana głównie z trzema wybitnymi postaciami: Johannem Wolfgangiem von Goethem, Friedrichem Schillerem i Johannem Gottfriedem Herderem.
Najważniejszą cechą klasyki weimarskiej to humanizm. Pisarze klasyki weimarskiej skupiali się na badaniu i ukazywaniu natury człowieka, jego uczuć, dążeń i moralności. Ich dzieła koncentrowały się na uniwersalnych tematach i wartościach ludzkości. Ponadto w klasyce weimarskiej ważnym elementem była również estetyka. Pisarze klasyki weimarskiej cenili piękno i harmonię w literaturze. Dążyli do doskonałości artystycznej i kładli nacisk na styl, formę i strukturę literacką.