Pierwszą religią starożytnych Indii, o której wiemy bym braminizm. Była to politeistyczna religia, w której bogowie utożsamiani byli z siłami przyrody. Kult sprawowali przedstawiciele najwyższej kasty, czyli braminów, do której przynależność była dziedziczna. Brak możliwości awansu kastowego wynikał z wiary w reinkarnację, zgodnie z którą człowiek po śmierci mógł się odrodzić w innej kaście. W zależności od jego działania w trakcie życia, jego następne wcielenie nie musiało być człowiekiem, równie dobrze mógł się odrodzić w ciele zwierzęcia lub rośliny. Braminizm wywodzi się z okresu wedyjskiego, mającego miejsce pomiędzy 1500 a 500 r. p.n.e., kiedy powstały Wedy, czyli święte księgi braminizmu, początkowo przez długi czas przekazywane ustnie.
Około IV w. p.n.e., kiedy to braminizm wymieszał się z religiami niearyjskiej ludności Indii, powstał hinduizm. Nie jest już on klasyczną religią politeistyczną, poszczególni bogowie nie mieli już takich samych ról jak w braminizmie. Bardzo istotną zmianą była szeroko posunięta wiara w najwyższego boga, który stał na czele mniejszych bóstw, czyli tzw. henoteizm. Istniało również przekonanie, iż tak naprawdę, zamiast bogów istnieje jeden najwyższy byt, który po prostu objawia się pod różnymi postaciami. Wynikała też z tego wiara, że poszczególne bóstwa mają wiele wcieleń, które nazywamy awatarami. Za najważniejsze bóstwo często uznawano bogini matę, czyli Dewi, lub Śiwe albo Winszu, którzy odpowiadali kolejno za niszczący i odnawiający aspekt boskości oraz podtrzymanie istnienia wszechświata.
W Indiach powstał również buddyzm, który możemy raczej określić jako system etyczny niż religię. Ukształtował go Siddhartha Gautama, żyjący na przełomie VI-V w. p.n.e. Odrzucił on system kast, uważając, że urodzenia człowieka nie może definiować jego losu. Siebie samego nazwał Buddą, czyli oświeconym. Jego nauki zakładały przede wszystkim odrzucenie wszelkich pragnień i namiętności, które Budda uważał za przyczynę cierpienia. Zalecał on proces odkrywania siebie poprzez ascetyczny tryb życia i medytację. Nauczał również wielu zasad etycznych, z których najważniejszymi były: poszanowanie wszelkiego życia, równość wszystkich ludzi, a także współczucie. Budda wierzył w hinduistyczny motyw reinkarnacji, który jego zdaniem powodował cierpienie. Według niego ludzie powinni więc dążyć do osiągnięcia nirwany, czyli wyzwolenia się od niej połączonego z odrzuceniem wszelkich pragnień i indywidualnej osobowości w celu połączenia się z naturą.
W starożytnych Indiach rozwinęły się trzy systemy religijne Braminizm, Hinduizm oraz Buddyzm, z który dwa ostatnie istnieją do dzisiaj. Zawierały one różnice pomiędzy sobą, ale jako że wywodziły się z tego samego obszaru i wykształciły w podobnym okresie miały również wspólne założenia.