Absurd w przedstawionej sytuacji jest opisany wieloaspektowo. Absurdalny jest sposób prowadzenia narracji, przebieg zdarzeń i znaczenie rekwizytu. Narracja mimo swojego pierwszoosobowego charakteru jest względnie obiektywna. Narrator posługuje się zaledwie kilkoma zwrotami, oceniająco – wartościującymi, a cała jego relacja wydaje się prowadzona ze spokojem, tak jakby nie było w niej niczego absurdalnego.
Bohaterowie sprawiają wrażenie poważnych ludzi zatrudnionych przez instytucję państwową, która szerzy kulturę wysoką. W rzeczywistości jednak zachowują się jak dzieci, walcząc o czaszkę, która jest zwykłym rekwizytem.
Absurdem jest przede wszystkim zaistniała sytuacja, w której to wszyscy wyglądający jak Hamlet aktorzy są zmuszeni do odegrania tej roli jednocześnie. Jednoczesność ich działania jest konieczna ze względu na zachowanie równouprawnienia.
Absurd przedstawiony w opowiadaniu wywołuje uśmiech u odbiorcy. Narrator wydaje się nie zauważać, w jak absurdalnej sytuacji bierze udział. Dzięki zastosowaniu absurdu historia zyskuje prześmiewczy charakter.