Polacy skupiali się na rozwoju gospodarczym. Prowadzili tzw. pracę organiczną, polegającą na dbaniu o postęp i podniesienie poziomu cywilizacyjnego oraz majątkowego całego społeczeństwa polskiego.
Skupiano się w tym celu wokół ruchu spółdzielczego, który koncentrował się na gromadzeniu funduszy, udzielaniu pożyczek, inwestycjach i wsparciu obywateli. Wśród tego typu organizacji wyróżnić można spółkę handlową Bazar oraz wiejskie spółdzielnie – kasy Stefczyka, wspomagające ludność chłopską.
Popularnym działaniem przeciwko wynaradawianiu, stosowanemu przez władze zaborców, była także praca u podstaw, związana z edukacją i szerzeniem kultury oraz nauki wśród wszystkich Polaków. Koncentrowano się na edukacji warstwy chłopskiej i dawaniu jej tym samym więcej możliwości rozwoju. Tworzono także instytucje, takie jak biblioteki, w których był potajemny dostęp do polskich książek. Tworzono także polskie wydawnictwa, wydawano polskie gazety.
Jednym z najbardziej znanych wydarzeń, związanych z buntem przeciwko zaborcom, był strajk dzieci we Wrześni w 1901 r., przeciwko nauczaniu religii w języku niemieckim, który rozniósł się echem po całym świecie.
Działania, które Polacy stosowali przeciwko polityce wynaradawiania, miały status bezkonfliktowy, skupiony przede wszystkim na rozwoju gospodarczym i społecznym, by zbudować fundamenty silnego, zintegrowanego społeczeństwa.