22 stycznia 1905 r. nastąpiło ostrzelanie pokojowej demonstracji w Peterbursgu, przez wojsko rosyjskie. Zdarzenie te określono jako ‘krwawa niedziela’.
27 stycznia 1905 r. miał miejsce strajk powszechny w Warszawie, zorganizowany przez partie polityczne PPS i SDKPiL.
Kolejno strajki wybuchały w innych częściach ziem polskich – w Łodzi i Zagłębiu Dąbrowskim.
W czerwcu 1905 r. w Łodzi doszło do krwawego stłumienia manifestacji przez wojsko rosyjskie.
W listopadzie tego samego roku w Królestwie Polskim wprowadzono stan wojenny.
Organizacje polskich partii politycznych dopuszczały się zamachów na urzędy rosyjskie i posterunki wojsk rosyjskich.
Rewolucyjne wystąpienia zakończono w 1907 r., kiedy nasiliły się represje względem mieszkańców Królestwa Polskiego.
Wśród przyczyn wybuchu rewolucji należy wymienić:
· chęć odzyskania przez Polaków niepodległości,
· działania polskich partii politycznych, zmierzające ku zmianom i namawianiu do walk o wolność,
· oburzenie i niezadowolenie spowodowane tłumieniem pokojowych manifestacji przez wojska rosyjskie,
· klęski ponoszone przez Rosję w wojnie z Japonią, które obnażyły słabość wojsk rosyjskich.
Rewolucja w Królestwie Polskim odbyła się w latach 1905–1907 i stanowiła pierwszy od powstania styczniowego jawny bunt przeciwko zaborcy.