Przyjęcie chrztu przez Konstantyna Wielkiego stało się punktem zwrotnym dla chrześcijan, a religia chrześcijańska stała się państwową religią Rzymu. Wielu badaczy uważa decyzję Konstantyna za ruch polityczny, formalne przypieczętowanie dominacji chrześcijaństwa w Imperium. Już przed 325 r. n. e. religia i myśl chrześcijańska wywarły wpływy na rzymskie życie społeczne.
Państwo rzymskie, zgodnie z wcześniejszą polityką, objęło chrześcijaństwo opieką finansową, co doprowadziło do powstania wielu świątyń oraz dzieł sztuki sakralnej. Z drugiej strony, chrześcijanie niszczyli wszelkie symbole i dzieła sztuki związane z religią politeistyczną, uznając je za bałwochwalcze. Przyczynili się jednak do zachowania wielu dzieł literackich, uznając je za wartościowe i zgodne z moralnym nauczaniem Kościoła. Rzymianie przyjęli chętnie wizję życia pośmiertnego, a chrześcijańska moralność, tak samo, jak rzymska usytuowana w religii, przeniknęła do mentalności mieszkańców Imperium.
Chrześcijaństwo promowało troskę o bliźniego i solidarność społeczną, co wpłynęło na mentalność starożytnych Rzymian, szczególnie na zwiększenie solidarności klasowej w społeczeństwie. Obywatele bogaci i znamienici, w zamian za obietnicę wiecznego życia w zamian za dobre czyny, przeznaczali majątki na opiekę nad potrzebującymi.
Chrześcijaństwo rozwijało się w za życia Chrystusa i po jego śmierci na terenie Jerozolimy, ówcześnie rzymskiej prowincji. Z czasem rozprzestrzeniło się w całym Imperium. Do IV wieku naszej ery chrześcijanie byli prześladowani przez kolejnych cesarzy Rzymu. Rozwój i rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa wywarły wpływ na Cesarstwo Rzymskie, zmieniając mentalność i życie społeczne jego obywateli. Z początku V wieku chrześcijanie dominowali w ludności rzymskiej, a chrześcijaństwo przetrwało upadek Cesarstwa i szybko zdominowało Europę Północną i zachodnią.