Sabinowie – część ludu Umbrów, która w okresie powstawania państwa rzymskiego zamieszkiwała centralną część masywu Apeninów oraz równiny północnego Lacjum. Na tych ziemiach osiedlili się około X w. p.n.e.
Niedługo po powstaniu Rzymu plemię podzieliło się, do czego odnosi się słynna legenda o porwaniu Sabinek. Część plemienia przyłączyła się do Rzymian, ulegając romanizacji. Po połączeniu z Rzymem populacja Sabinów zyskała status obywateli miasta, zwiększając jego populację. Rzymscy Latynowie zmieszali się z Sabinami.
Ekwowie – plemię, które występuje w historiografii jako znajdujące się pod wpływem Rzymu od momentu powstania miasta. Zamieszkiwali tereny na wschód od Rzymu i toczyli z Rzymianami liczne wojny, a po wojnach samnickich zostali ostatecznie podporządkowani Rzymianom. Mimo podobieństwa nazwy, klasa ekwitów nie wywodzi się od Ekwów, a od kawalarii w armii rzymskiej (aequus to po łacinie koń).
Wolskowie – w pierwszym wieku istnienia państwa rzymskiego zamieszkiwali tereny na południe od Lacjum. Toczyli z Rzymianami liczne wojny, a ostatecznie zostali podbici pod koniec IV w. p.n.e. Pierwszy cesarz Rzymu, Oktawian August, pochodził od Wolsków.
Rzymianie sąsiadowali w Italii z różnymi plemionami, które z czasem podbijali i czynili sobie poddanymi. Do momentu zjednoczenia przez Rzymian Italia bardzo często pogrążała się w walkach o dominację między sąsiadującymi ze sobą plemionami.