Oktawian – wprowadził pryncypat oraz rozpoczął odbudowę Rzymu po kryzysie w I w. p.n.e.
Tyberiusz – skonsolidował wewnętrzną i zewnętrzną politykę państwa, umocnił także ustrój pryncypatu. Nie prowadził wielu wojen, używał intensywnie dyplomacji, a użyciem armii posługiwał się raczej w charakterze groźby. Tyberiusz był jednak uważany za człowieka porywczego, nadużywającego władzy. W 23 r. n. e. przeniósł się na wyspę Kapri, gdzie spędził resztę życia, powierzając rządy administracji Augusta oraz swoim zaufanym namiestnikom.
Kaligula – cesarz uważany przez Senekę za szaleńca. Nie wiemy wiele o samych rządach Kaliguli, a świadectwa pozostawione przez historyków mogą być niewiarygodne z uwagi na fakt skazania imienia cesarza na potępienie specjalną uchwałą Senatu. Kaligula znany jest z wielu anegdot, między innymi mianowania konia senatorem czy wypowiedzenia wojny morzu. Podbił Mauretanię i niewielkie tereny w Brytanii.
Klaudiusz – po swojej śmierci został uznany za boga przez Senat i Nerona. Cierpiał na niezidentyfikowaną chorobę, najprawdopodobniej wrodzone wady genetyczne. Według historyków Klaudiusz miał problemy z samokontrolą i inteligencją. Z drugiej strony, pozostawione po cesarzu dzieła i pisma rysują obraz człowieka inteligentnego, przenikliwego i dbającego o szczegóły. Nie był zainteresowany sprawami państwa, a właściwe rządy sprawowały jego matka i żona.
Neron – polskiemu odbiorcy najbardziej znany z „Quo Vadis”. Został cesarzem w wieku 16 lat. Do śmierci jego matki, Agrypiny Młodszej w 59 r. n. e., rządy Nerona charakteryzują się stabilnym rozwojem państwa i ogólnym dobrobytem. Ostatnie dziewięć lat rządów Nerona to okres, który najbardziej wpłynął na postrzeganie jego postaci.
Cesarz był podejrzliwy i porywczy, mordował rzeczywistych i domniemanych przeciwników politycznych. Jest oskarżany o wywołanie pożaru Rzymu, o co sam oskarżył chrześcijan. Rzymscy historycy wskazują, że, podobnie jak Klaudiusz, wprowadził kult jednostki. Prowadził wojny z Partami, stłumił powstanie w Brytanii i rozpoczął tłumienie powstania w Judei, które zakończyło się w dwa lata po jego śmierci.
Wyjaśnienie:
Dynastia julijsko – klaudyjska to pierwsza dynastia rządząca Cesarstwem Rzymskim. Władza nie była dziedziczna, a cesarze wskazywali (nie zawsze skutecznie) swoich następców. Formalnie nowego cesarza wybierał senat, jednak najczęściej był on podporządkowany woli poprzedniego cesarza lub wojska, które decydowało o obsadzie tronu. Rządy cesarzy z dynastii julijsko – klaudyjskiej przypadają na okres rozkwitu Imperium po kryzysie I w. p.n.e., jednak sami władcy, z wyjątkiem Oktawiana, uchodzili za okrutnych i ograniczonych intelektualnie. Nierzadko zaniedbywali oni sprawy państwa lub powierzali rzeczywiste rządy swoim zaufanym współpracownikom.
