Juliusz Cezar nie zlikwidował wprawdzie ustroju republikańskiego, wprowadził jednak szereg reform, które przesunęły ciężar władzy w kierunku rządów jednostki (w przyszłości skorzysta z tego Oktawian August, przekształcając Rzym w cesarstwo). Po zwycięstwie nad Pompejuszem, w 44 r. p.n.e. ogłosił się dożywotnim dyktatorem, zachowując szerokie i szczególne uprawnienia związane z tym urzędem.

a) powiększył Senat do 600, a potem 900 senatorów z pierwotnych 300,

b) przyznał sobie urząd trybuna i konsula (pod koniec życia zrezygnował z niego i zarządził wybory na dwóch konsulów),

c) ograniczył także innych urzędów,

d) Senat obsadzał przychylnymi sobie politykami,

e) stworzył dla siebie urząd „prefekta moralności” o kompetencjach tożsamych do cenzorskich, jednocześnie bez ograniczeń obowiązujących cenzora,

f) zapewnił sobie możliwość delegowania urzędów republiki w następnych latach,

g) w celu podporządkowania sobie namiestników prowincji ograniczył ich kadencje i uniemożliwił im reelekcję.

Po odbyciu triumfów w mieście Cezar przystąpił do odbudowy zniszczonego wojną domową Imperium. Oprócz reform politycznych Cezar wprowadził reformę kalendarza, zwiększył liczebność armii i nadał plebejuszom ziemie odebrane sprzymierzeńcom Pompejusza oraz nowo podbite ziemie w Galii i Hiszpanii. Wprowadził też reformy regulujące cenę zboża, które miasto sprzedawało plebejuszom. Działania te pomogły rozwiązać kryzys ziemski w Imperium i problem przeludnienia w Italii.