Cezar starał się zjednać sobie przychylność dawnych przeciwników, nierzadko wybitnych polityków i żołnierzy, stosując zasadę łaskawości i zaniechując odwetu. Jednak clementia (łaskawość) dyktatora była uważana za przejaw nadużycia władzy, szczególnie przez osoby, którym winy wobec Cezara zostały darowane.
Gest Cezara był uznawany za przejaw nie tylko łaski, ale i bezwzględnej władzy – jeśli mógł darować winy, mógł też w każdej chwili za nie ukarać. Przejawy posiadania władzy równej królewskiej były źle odbierane w okresie republiki. W tradycji republikańskiej monarchia uchodziła za tyranię, a okres królewski Rzymie był wspominany głównie jako przestroga przed powrotem do jedynowładztwa.
Wyjaśnienie:
Cezar słynął ze swojej łaskawości jako polityk i dowódca wojskowy. W okresie wojny z Pompejuszem oszczędzał wielu swoich przeciwników. Historycy uważają, że Cezar zdawał sobie sprawę z bezsensu przelewania krwi wybitnych rzymskich obywateli.
