Państwo kartagińskie położone było przede wszystkim nad wybrzeżami Morza Śródziemnego (Północnej Afryki i Półwyspu Iberyjskiego) oraz na wyspach takich jak Korsyka, Sardynia i Baleary. Wynikało to z tego, iż Kartagina była początkowo faktorią Fenicką, po Fenicjanach Kartagińczycy odziedziczyli więc umiejętności budowy statków i żeglugi.
Republika Rzymska z kolei zajmowała obszar półwyspu Apenińskiego, a rozwój jej był oparty przede wszystkim na transporcie i podboju lądowym. Stolice obu państw były więc znacznie od siebie oddalone w przypadku dystansu lądowego, natomiast były o wiele bliżej siebie w przypadku dystansu morskiego. Z tego powodu pierwsza wojna punicka była prowadzona przede wszystkim na morzu, Rzymianie musieli się więc nauczyć morskiej sztuki wojennej. W ich taktyce doprowadzania do jak najszybszego abordażu widać było jednak, iż dysponowali oni głównie potęgą lądową.
Kartagina była państwem zlokalizowanym głównie na wybrzeżach, natomiast Republika Rzymska zajmowała niemal cały półwysep Apeniński. Wzajemne położenie geograficzne Kartaginy i Rzymu sprawiało, iż wojny pomiędzy nimi nastawione były przede wszystkim na działania morskie.