Powieści Żeromskiego i Conrada odchodzą od modelu powieści realistycznej: pisarze rezygnują z wszystkowiedzącego narratora na rzecz polifoniczności – oznacza to, że wydarzenia rekonstruuje wielu bohaterów o różnych punktach widzenia, a każdy z nich dopuszczony jest do głosu. Na przykład u Conrada zdarzenia rekonstruuje Marlow – zastosowany tu został zabieg wprowadzenia wewnętrznego narratora. Pisarze wprowadzają także diagnozę ludzkiej psychiki, stosują zabiegi psychizacji krajobrazu, tzn. natura oddaje stan wewnętrzny bohatera.
Powieść modernistyczna to gatunek o dość luźnej kompozycji, składające się ze scen i epizodów. Charakterystyczne cechy to: występowanie różnych konwencji literackich, np. symbolizmu, impresjonizmu; pojawia się zjawisko psychizacji krajobrazu (przeniesienie stanów wewnętrznych bohatera na naturę); stosowanie różnych form wypowiedzi, np. opowiadanie, opis, list, pamiętnik; rezygnacja z wszechwiedzącego narratora, subiektywizm wypowiedzi. Przykładem powieści modernistycznej są Chłopi Władysława Reymonta.