W poezji sentymentalnej i romantycznej na pierwsze miejsce wysuwała się harmonia dusz kochanków. Więcej zwracało się uwagi na piękno kobiety oraz płomienne uczucia wywołane spotkaniem niż na erotyczny wymiar znajomości. Kobieta była idealizowana. Wzorcem, który inspirował poetów, był Petrarka i jego Sonety do Laury. Przedstawicielem nurtu sentymentalnego w Polsce był Franciszek Karpiński (np. wiersz Do Justyny. Tęskność na wiosnę). Wiersze o tematyce miłosnej pojawiają się także w twórczości Adama Mickiewicza.
Miłość w okresie Młodej Polski miała stać się ukojeniem cierpień dekadenckich, odpowiedzią na bezsens istnienia. Miłość rozumiana jako erotyka, sfera doznań. Poezja odważnie opisywała uniesienia cielesne i kobiece ciało. Inne liryki Tetmajera mówiące o miłości to Na pełną pierś twą rzucam moje usta oraz Hymn do miłości.