Utwór stylizowany jest na modlitwę. Wskazują na to powtórzenia na końcu każdego wersu: „Nirwano!” – podobny zabieg stosowany jest w litanii. Znajdują się też nawiązania do modlitwy chrześcijańskiej „Ojcze nasz”, np. wers „Przyjdź twe królestwo jako na ziemi, tak i w niebie”. Poeta dzięki temu zabiegowi uwzniośla nirwanę, nadaje jej rangę sacrum.
W literaturze ważną rolę pełni rola opozycji sacrum – to, co święte oraz profanum – to, co ziemskie.