W podanym utworze człowiek to mężczyzna, podmiot wiersza, którego myśl wybiega ponad rzeczywistość. Jest to dekadent, który w akcie seksualnym szuka ukojenia, próbuje zapomnieć i bólu istnienia. Kontekst filozoficzny to wiara w to, że życie to pasmo cierpień (Schopenhauer), akt seksualny to próba uwolnienia się od rzeczywistości.
Miłość w okresie Młodej Polski miała stać się ukojeniem cierpień dekadenckich, odpowiedzią na bezsens istnienia. Miłość rozumiana jako erotyka, sfera doznań. Poezja odważnie opisywała uniesienia cielesne i kobiece ciało. Inne liryki Tetmajera mówiące o miłości to Na pełną pierś twą rzucam moje usta oraz Hymn do miłości.