Nirwana podnoszona jest do rangi sacrum, na no wskazuje tytuł utworu: hymn to pieśń pochwalna, kierowana do bogów, bóstw. Nirwana, niczym bóstwo, jawi się jako cel uśmierzenia wszelkich cierpień. Poeta dekadent znajduje się w „otchłani klęsk i cierpień”, uważa, że na świecie występuje tylko ludzka podłość i złość, czuje wstręt do świata, a jego dusza cierpi. Z powyższych powodów nirwana staje się dla niego wyzwoleniem, celem, czymś, czego pragnie.
Kazimierz Przerwa–Tetmajer wyrażał w swoich utworach nastroje końca wieku. Inspirował się filozofią Schopenhauera, Nietzschego, kulturą wschodu. Pojęcie nirwany znalazło oddźwięk w wierszu Hymn do nirwany, dekadentyzm najpełniej wyraził w manifeście pokoleniowym Koniec wieku XIX, natomiast pochwałę sztuki zawarł w utworze Eviva l'arte.