• Cząsteczki celulozy składają się z fragmentów D-glukozy połączonych wiązaniami β-1,4-O-glikozydowymi.
• Liczba fragmentów D-glukozy w cząsteczkach amylozy jest mniejsza od liczby reszt D-glukozy w cząsteczkach celulozy.
• Amyloza i amylopektyna są cukrami zapasowymi roślin.
• Organizmy ludzi i zwierząt zawierają enzymy umożliwiające hydrolizę wiązań α-O-glikozydowych.
• Produktem częściowej hydrolizy kwasowej oraz enzymatycznej skrobi jest maltoza.
Monomerem celulozy są cząsteczki beta-glukozy, które łączą się wiązaniami beta-1,4-O-glikozydowymi (przedstawione na rysunku).
Amyloza składa się zwykle z 300-4000 fragmentów D-glukozy. Celuloza to polimer, którego cząsteczki mają nawet do 15000 fragmentów D-glukozy.
Amyloza i amylopektyna budują skrobię, która jest cukrem zapasowym roślin - gromadzi się głównie w bulwach i ziarnach. Cukrem zapasowym zwierząt jest glikogen, który gromadzi się w wątrobie i mięśniach.
Wiązania α-O-glikozydowe są w takich cukrach jak skrobia, maltoza, laktoza. Są to cukry trawione przez organizmy zwierzęce. Wiązania α-O-glikozydowe są rozkładane przez α-O-glikozydazy. Z kolei wiązania β-O-glikozydowe są w celulozie, której organizm zwierzęcy nie jest w stanie strawić.
Hydroliza kwasowa i enzymatyczna skrobi pozwala na uzyskanie amylozy i amylopektyny. Amyloza z kolei rozpada się na różnego typu dekstryny. Zrywanie kolejnych wiązań O-glikozydowych powoduje powstawanie maltozy, a dalej glukozy. Z kolei celobioza to produkt hydrolizy celulozy.