August II starał się umocnić władzę królewską, ale sam August II był człowiekiem pozbawionym talentu politycznego i nazbyt energicznym. Podejmował nieudolne próby przejęcia Inflant od Szwecji, które ostatecznie doprowadziły do spustoszenia kraju i wojny domowej. Do podtrzymania swoich rządów starał się wykorzystać saską siłę militarną, co wywołało jeszcze większą wrogość szlachty.
August III starał się władać zgodnie z obyczajem, ale było to niezwykle trudne, ponieważ kraj zagrożony był interwencjami zbrojnymi silnych mocarstw (takich jak Rosja, Prusy i Austria), ale także podzielony wewnętrznie. Władca musiał oscylować między Czartoryskimi (Familią) oraz Potockimi (republikantami). Ostra rywalizacja obu stronnictw spowodowała, że tylko jeden sejm w trakcie panowania Augusta III zakończył się przyjęciem uchwał – pozostałe zrywano za pomocą liberum veto. Jednak były też pozytywne strony tego panowania – Rzeczpospolita nie brała udziału w wojnach i mogła odbudować się gospodarczo i demograficznie. Król był hojnym mecenasem artystów.
