W epoce renesansu uważano, że człowiek powinien skupiać się nie tylko na życiu wiecznym i zbawieniu, ale także na pięknej i radosnej doczesności. Zaprzestano myślenia o życiu jako o marności w odniesieniu do życia wiecznego. W wyniku dążenia do doskonałości moralnej zaczęto wykazywać się krytycyzmem do średniowiecznych autorytetów, w tym instytucji Kościoła, ze względu na sposób jego funkcjonowania, głoszone dogmaty oraz naganną obyczajowość duchowieństwa. Religia nadal była bliska człowiekowi renesansu, jednakże poszukiwał on własnej formy jej przeżywania.
W epoce średniowiecza religia była bardzo ważnym aspektem w życiu każdego człowieka. Większość ludzi była chrześcijanami, a Kościół stanowił instytucję, która mocno oddziaływała na życie człowieka. Duchowni byli swego rodzaju przewodnikami duchownymi, którzy nauczali, co jest dobre a co złe i wyznaczali ścieżki postępowania. Cieszyli się dużym zaufaniem społeczeństwa. Bycie kapłanem wiązało się z dużymi prestiżem społecznym i bogactwem. Duchowni często byli mecenasami sztuki, która miała zazwyczaj charakter religijny. Głównymi naukami Kościoła była pamięć o nadchodzącej śmierci oraz życie według założeń chrześcijańskich – skromnie, w bezgranicznej wierze i zaufaniu do Boga.