Perspektywa linearna w malarstwie przedstawiała prezentowaną rzeczywistość na płaskiej powierzchni tak, aby można było zauważyć głębię obrazu. Dzięki użyciu zasad geometrii i zbiegu w jednym punkcie linii prostopadłych do płaszczyzny, Masaccio stworzył wrażenie trójwymiarowej przestrzeni. Perspektywa linearna dawała możliwość stworzenia iluzji i głębi w taki sposób, aby obrazy wydawały się jak najbardziej realistyczne i przestrzenne.
Perspektywa linearna była znana już w starożytności w Grecji i w Rzymie. W czasie renesansu, obok Masaccia, stosował ją również Leonardo da Vinci i Michał Anioł.