Kalus powstaje w wyniku zranienie rośliny, a dokładnie w miejscu zranienia. Jego źródłem jest kambium lub komórki miękiszowe w pobliżu zranienia. Ma to znacznie w zabliźnianiu się ran i regeneracji rośliny.
W niektórych przypadkach kalus może ponownie zróżnicować się w pędy i korzenie, co wykorzystywane jest w badaniach naukowych nad fizjologią i genetyką roślin. Dzięki niemu można badać metabolizm roślin, sprawdzając wpływ różnych czynników na ich funkcjonowanie. Jest używany do badań fitochemicznych, ze względy na to, że można go wyhodować z różnych części roślin, które posiadają pożądane przez ludzi substancje chemiczne. Kalus pozwala też na manipulacje genetyczne klonów roślin, dzięki czemu można wytwarzać nowe rodzaje roślin.
Kambium - tkanka twórcza wtórna, która zapewnia przyrost rośliny na grubość.
Kalus nazywany jest inaczej merystemem przyrannym. Tkanka jest bardzo łatwa do hodowania jej w laboratorium. Posiada szereg zalet jak: szybki rozwój czy łatwość manipulacji. Tkanka kalusowa może być hodowana w dużych ilościach, dzięki czemu staje się potencjalnym surowcem do produkcji biopaliw, bioplastrów i innych produktów biotechnologicznych.