Wollemia szlachetna (Wollemia nobilis) to gatunek drzewa z rodziny araukariowatych. Została odkryta w 1994 roku w Nowej Południowej Walii. Jest często określana jako żywa skamieniałość, ponieważ naukowcy odkrywali wcześniej w skamieniałościach rośliny o podobnych cechach morfologicznych z okresu nawet ok. 150 milionów lat wstecz. Naturalnie występuje tylko kilkadziesiąt dorosłych drzew i ich dokładna lokalizacja jest ukrywana, w celach ochrony. Obecnie została namnożona i istnieje możliwość zakupienia jej przez hodowców.
Drzewo to w naturalnym środowisku może osiągać do 40 metrów i 1 metra średnicy pnia. Starsze mogą być wielopniowe. Jej liście to płaskie zaostrzone na końcach igły, a kora jest gruba i brązowa, pokryta charakterystycznymi guzkami. Wollemia szlachetna kwitnie w okresie od listopada do stycznia, a jej kwiaty są drobne i zapylane przez wiatr. Jest ona rośliną jednopienną. Strobile męskie w trakcie dojrzewania stają się czerwonobrązowe.
Wcześniej rośliny o cechach morfologicznych podobnych do wollemi szlachetnej znajdowane były w Australii, Nowej Zelandii i na Antarktydzie. Za ich przodków uważa się rośliny Agathis jurassica. Odkrycie wollemi uważa się jako jedno z najważniejszych w botanice w przeciągu ubiegłego wieku. Jest ona uważana za żywy skarb botaniczny, co niekiedy porównywane jest do odnalezienia żywego dinozaura. Gatunek ten obecnie podaje się badaniom naukowym, co ma wspomóc jego przetrwanie, ochronę przed działalnością ludzką i zmianami klimatycznymi. Wollemia jest wpisana do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych IUCN i uznana za gatunek krytycznie zagrożony.