Spójrz do układu okresowego pierwiastków. W pierwszym kroku zlokalizuj każdy z pierwiastków. Ustal, w którym okresie leży pierwiastek. Najpierw zapisz konfigurację elektronową niegraficzną. Konfiguracja elektronowa ma na celu ukazanie elektronów na podpowłokach. Zapisujemy ją za pomocą literowych symboli podpowłok, których litery odpowiadają literom bloków w układzie okresowym. Podpowłokom towarzyszy główna liczba kwantowa (odpowiadająca numerowi okresu). Suma elektronów o tej samej głównej liczbie kwantowej odpowiada liczbie elektronów z odpowiedniej powłoki w zapisie powłokowym.
Zapis graficzny przedstawiamy za pomocą klatek Hunda. Jedna klatka odpowiada jednemu orbitalowi:
podpoziom typu s ma 1 orbital (1 kratka),
podpoziom typu p ma 3 orbitale (3 kratki),
podpoziom typu d ma 5 orbitali (5 kratek),
podpoziom typu s ma 7 orbitali (7 kratek).
Elektron przedstawiamy w formie strzałki w górę lub w dół – w zależności od orientacji spinu. Poprawny zapis wymaga stosowania się do zakazu Pauliego (w jednej klatce nie mogą współistnieć dwie strzałki o tym samym kierunku) i reguł Hunda. Reguły te mówią o tym, że:
1. Liczba niesparowanych (pojedynczych) elektronów na danym podpoziomie musi być jak największa.
2. Pary elektronów tworzymy dopiero, gdy pojedyncze elektrony wypełnią już wszystkie orbitale.
3. Niesparowane elektrony na dalej podpowłoce mają ten sam zwrot strzałek.