Cu: K2 L8 M18 N1
Konfiguracja pełna: 1s2 2s2 2p6 3s2 3p6 4s1 3d10
Konfiguracja skrócona: [Ar] 4s1 3d10
Cu2+: K2 L8 M17
Konfiguracja pełna: 1s2 2s2 2p6 3s2 3p6 3d9
Konfiguracja skrócona: [Ar]3d9
W pierwszym kroku zlokalizuj pierwiastek: miedź. Ustal, w którym okresie leży pierwiastek. Numer okresu odpowiada ilości powłok elektronowych (okres 1 – tylko powłoka K, okres 2 – powłoki K i L, okres 3 – powłoki K, L i M, okres 4 – powłoki K, L, M i N). Miedź leży w czwartym okresie, więc ma cztery powłoki. Spójrz na liczby atomowe – odpowiadają one ilości elektronów w atomie każdego z pierwiastków (29). Całkowita suma indeksów górnych wszystkich powłok musi odpowiadać liczbie atomowej pierwiastka.
Konfiguracja elektronowa ma na celu ukazanie elektronów na podpowłokach. Zapisujemy ją za pomocą literowych symboli podpowłok, których litery odpowiadają literom bloków w układzie okresowym. Podpowłokom towarzyszy główna liczba kwantowa (odpowiadająca numerowi okresu). Suma elektronów o tej samej głównej liczbie kwantowej odpowiada liczbie elektronów z odpowiedniej powłoki w zapisie powłokowym. Jeśli jon jest kationem jednododatnim, to oznacza, że „oddał” jeden elektron o ujemnym ładunku, więc ma o jeden elektron mniej. Kation Cu2+ oddał zatem dwa elektrony – jeden z podpowłoki 4s, a drugi z 3d. Stąd konfiguracja elektronowa tego kationu wygląda tak, jak konfiguracja elektronowa atomu argonu.
Zwróć uwagę, że po podpowłoce 4s zapisujemy 3d (a nie 4d – mimo że tak robimy na poprzednich etapach). Wynika to z tego, że blok d tworzony jest przez pierwiastki, które w atomach mają elektrony walencyjne na podpowłoce ns oraz (n – 1) ∙ d, gdzie n to numer okresu.
Zauważ również, że po podpowłoce 4s1 zapisujemy podpowłokę 3d9 (mimo że kolejność nakazywałaby zapisać 4s2 3d9). Dzieje się tak ze względu na zjawisko promocji elektronu. Polega ono na zaburzeniu kolejności zapełniania orbitali przez utworzenie układu o niższej energii dzięki powstaniu większej liczby niesparowanych elektronów.