Atom magnezu (należący do grupy berylowców) ma większą energię jonizacji niż atom sodu (należący do grupy litowców), ponieważ atomy pierwiastków grupy drugiej mają na powłoce walencyjnej sparowane elektrony, a zatem trudniej je oderwać. Trudność oderwania warunkuje właśnie energię jonizacji.
Energia jonizacji to porcja energii, którą należy dostarczyć, by oderwać najsłabiej związany elektron walencyjny. Patrząc na układ okresowy, energia jonizacji rośnie od lewej do prawej strony oraz od góry w dół. Magnez jest w grupie drugiej, a sód – w pierwszej. Są one natomiast w tym samym okresie. Magnez (będący bliżej prawej strony) ma zgodnie z tą regułą większą wartość energii jonizacji.