Celem polityki zagranicznej Piotra I było przede wszystkim uzyskanie swobodnego dostępu do Bałtyku oraz zakończenie bałtyckiej dominacji Szwedów. Cel ten udało się osiągnąć w wyniku Wielkiej Wojny Północnej, w wyniku którego uzyskano m.in. Inflanty. Dzięki tym krokom oraz wynikającym z tego korzyściom Rosja mogła zaangażować się w politykę europejską, dążąc za rządów Katarzyny II do dominacji w Europie Środkowej.
Pozycja Rosji w Europie Środkowej została ugruntowana w wyniku rozbiorów Polski w latach 1772–1795.