Sakralny charakter monarchii wczesnośredniowiecznych polegał na bliskich związkach pomiędzy władzą świecką a Kościołem. Przejawem takich relacji było uznawanie władcy za pomazańca Bożego.
W okresie średniowiecza władza świecka czerpała swoją siłę i prawo do rządzenia z autorytetu Kościoła.