Przyczyną niepowodzeń w próbach współpracy z Francją był opór ze strony środowiska magnatów (Lubomirski, Jabłonowski, Sapiehowie) i zrywanie przez nich sejmów – stali oni bowiem w opozycji wobec polityki profrancuskiej. Znaczenie miała też bierność króla, który poddawał się ich dyktatowi.
Planowane przyłączenie Prus Książęcych do Rzeczpospolitej zarówno miało osłabić pozycję państwa brandenburskiego, jak i zapewnić synowi Sobieskiego, Jakubowi, dziedziczne księstwo, które dawałoby mu zaplecze do walki o koronę w czasie następnej wolnej elekcji.
Współpraca z Francją i sojusz ze Szwecją były częścią polityki bałtyckiej Sobieskiego. Oba państwa prowadziły wojnę z cesarzem wspieranym przez Brandenburgię, od której polski król chciał oderwać Prusy Książęce. Jednak w kraju te plany spotkały się z oporem Sejmu, a ponadto oba państwa ostatecznie zawarły pokój z cesarzem w 1679 r., a Szwecja dodatkowo poniosła klęskę w walce z Brandenburgią.