W tym zadaniu musisz określić język monologu bohaterki i zdefiniować sposób, w jaki opisuje swoje emocje.
W monologu Antygony pojawia się apostrofa do grobu, miejsca jej przyszłej śmierci, której się spodziewa. Stosuje także wyliczenia, by podkreślić bezsensowność swojego dotychczasowego życia. Twierdzi, że jest nieszczęśliwa, bo nie osiągnęła niczego, co zamierzała, a już została skazana na śmierć, za obronę bliskiego i religijnych wartości. Pojawia się także kolejna apostrofa, w której zwraca się do brata, co akcentuje jej przywiązanie i miłość. Swoją rozpacz bohaterka podkreśla także wykrzyknieniem. Jej trudną sytuację uwidaczniają także epitety oraz obecne metafory, w których mowa jest np. o jej przyszłym losie, czyli przybyciu do świata umarłych.
Apostrofy: „Grobie”, „bracie”
Wyliczenia: „nie miałam męża, nie karmiłam dzieci.”
Wykrzyknienie: „wieczne więzienie!”
Epitety: „skalne”, „wieczne”
Metafory: „za życia idę do siedzib umarłych”, „choć nikt mi pieśni weselnej nie śpiewał”
Ćwiczenie 2.
167Ćwiczenie 3.
167Ćwiczenie 9.
179Ćwiczenie 14.
179Ćwiczenie 2.
203Ćwiczenie 3.
203Ćwiczenie 3.
205