Klimat emocjonalny panujący w utworze to z jednej strony dynamiczne, żywe nawoływanie, a z drugiej pojawia się refleksja nad losem poety. Dynamikę nadają wykrzyknienia, w tym tytułowe Eviva l’arte!, które staje się refrenem artystów wierzących w sztukę. Sporo w wierszu jest też porównań, które wprowadzają refleksję nad losem artysty, np. poeta podobny jest do jesiennych liści lub do orła ze złamanymi skrzydłami. Liście jesienne to rzecz pozbawiona już życia bliska śmierci, ale umiejąca wzbudzić zachwyt pięknem barw, podobnie orzeł jawi się jako królewski ptak, jednak niezdolny już do lotu przez złamane skrzydła.
Kazimierz Przerwa–Tetmajer wyrażał w swoich utworach nastroje końca wieku. Inspirował się filozofią Schopenhauera, Nietzschego, kulturą wschodu. Pojęcie nirwany znalazło oddźwięk w wierszu Hymn do nirwany, dekadentyzm najpełniej wyraził w manifeście pokoleniowym Koniec wieku XIX, natomiast pochwałę sztuki zawarł w utworze Eviva l'arte.