Pojawienie się humanizmu i kultury renesansowej na ziemiach polskich wiązało się z Akademią Krakowską, gdzie działało międzynarodowe środowisko studentów i profesorów z różnych krajów europejskich np. Kallimach czy Konrad Celtis. Poza tym, w Polsce zaczęły pojawiać się pierwsze drukowane dzieła starożytnych i ówczesnych autorów humanistycznych. Idee humanistyczne szerzyły się również dzięki cudzoziemcom przebywającym na dworze królewskim oraz w siedzibach możnowładców i biskupów, a także przez upowszechnienie się podróży do Europy Zachodniej, studiom na uczelniach zagranicznych i przywożonych stamtąd książkom. Duże znaczenie miało pojawienie się w Polsce włoskich artystów – architektów, malarzy i rzeźbiarzy, którzy zostali sprowadzenie przez króla Zygmunta Starego oraz jego żonę Bonę Sforzę na dwór królewski.
Bona, żona Zygmunta I Starego od 1518 r., pochodziła z zamożnej, włoskiej dynastii Sforzów. Małżeństwo polityczne z królem polskim miało zapewnić ciągłość dynastii Jagiellonów oraz wzmocnić sojusz między Polską i Włochami. Królowa była pełna ambicji i miała duży wpływ na politykę kraju – wspierała Zygmunta Starego w dyplomacji, patronowała sztuce kulturze i zajmowała się życiem dworskim. Dzięki niej nasilił się polsko-włoski handel oraz napłynęły do Rzeczpospolitej włoskie wzorce artystyczne, technologiczne i kulturowe.